این بغض را که گریه خواهد شد به هر عنوان...

مسخره ترین قانون زندگی در دنیا همین است که بعد هر خنده های از ته دل غم جای می گیرد و بعد هر گریه ای، لبخند....

.

.

چقد گاهی احساس ضعف داره آدم....

چقد دل آدم میتونه حالش با یک دقیقه قبلش متفاوت بشه...

کمک به ظهور

گر گدا کاهل بود تقصیر صاحب خانه چیست...

.

.

حالا تمام دغدغه ام این شده حسین، این اربعین کرب و بلا می بری مرا.....

میاد خاطراتم جلوی چشام...

مانده ام روزهایی که قرار است مرد های خانواده ی مان بروند پیاده روی و من اینجا پای تلویزیون بنشینم به نظاره را چطور می شود گذراند...؟

لعنت به تمام دنیا وقتی در راه کربلا نباشی..

کاش دنیا در آن یک هفته ای که زائران راهی اند تعطیل شود...

همه نیست شوند ...

همه چیز در صفر مطلق برود!..

.

.

باز.... به دلم حسرت کربلا....

وَ جَعَلَ بینکم مَوَّده و رحمه...

بسم الله 

خداروشکر بابت

این دست روز و شب هایی که گرچه کم اند اما شوق معطر کردن خانه با چای دارچین یا چای به را برای من به ارمغان می آورند ... هوس ریختن یک فنجان نسکافه توی فنجان های رنگ رنگی سفالی طور!

حال ِ خوب ِ میوه خوردن و همزمان اخبار گوش دادن.

حال خوشی که من رو به اتاق عقبی می برد تا برای بار هزارم به پنجره ی اتاق نگاه کنم و پر از شوق شوم بخاطر طاقچه ای که این پنجره دارد رو به آسمان و من روزشماری میکنم تا زمانی این پشت را پر از گلدان های رنگ و وارنگ بکنم! شوقی که هر یکشنبه موقع برگشت از مدرسه به گل فروشی خیابان ابوریحان نگاه عمیق کنم و حسن یوسف هایش را بشمارم..

حال خوب ِ خالی از تکلف ِ دنیا...

.

.

میدانم همه این ها بخاطر مهیا کردن خانه برای هیعت پس فرداست! مبل ها جمع شده، آشپزخانه در تمیز ترین وضع ممکن، گلدان و قاب امام حسن جانم سر جای خودشان و حالا منم و یک لپ تاب و حس ِ عمیق ِ دوست داشتن!

اصلا خانه باید خالی از مبل باشد!

پشتی بگذاریم و دور تا دور خانه دنبال هم کنند بچه ها و بزرگتر ها کنار هم به خوش و بش مشغول... 

وای از روزی که کنار این همه توصیف، بوی خوش کیک ِ خانگی هم به مشام برسد !

اصلا خوشبختی مگر جز کنار خانواده بودن معنی می شود؟

.

.

.

پ ن: فکر می کنم دیگه کم کم باید خودمو از وسواس ِ فکری ِ توی جمله یِ "آیا بخرم آیا نخرم؟" نجات بدم و برم چند مدل از گلدان های بانمکی که یک مدلش در کیهان و مدل دیگرش در ترنجستان بود را بخرم!

پ ن 2: وقتی مرد خانه نباشد و تو با خیالات ِ خوش مجبور باشی شب طولانی را بگذرانی...

آه آقا حرم..

غم بعضی روز ها، آدم را عجیب می گیرد...

شب هشتم

آه آیینه در آیینه عجب تصویری 

داری از دست خودت جام بلا می گیری....

.

.

بالا بلند بابا.....

.

پیش چشمم برسد سینه زند فرزندم....

بگو چگونه بگویم به دیگری که بفهمد...

شب هفت هم تمام شود و در حسرت نا تمامی که گویی هدفش زجر دادنم است مانده ام. 

مانده باشی بین دو راهی ... خوب یا بد... 

چه محرم عجیبی....

همین.

قصه این است چه اندازه کبوتر باشی...

اینهمه بلا از جون و از مال مون گذشت، برای اینکه یادم بیاری نگاه می کنی مون. مستقیم. بی واسطه. با محبت. اما قدر هیچکدووم ندونستم. فقط ناشکری کردم. چشم.زخم و بلا بخاطر گناه هامو نشونم دادی که چجوری بهمون رحم کردی بعد اینهمه نا شکری و چشم.... اما من فقط این پایین چشم بستم به رحیم بودنت. به بلیط توی دستمون. به طلبیده شدنمون... 

یه جوری با آدم تا می کنی که هیچ جوره نتونم شکر مولا بودنتو به جا بیارم...

.

تا چند ساعت دیگه با خودم میگم، نگاهم رو برو ی تو بلا تکلیف می ماند، که از لبخند لبریز که از گریه...فراوانم....

.

الهی الحمدلله... 

آه

شاید همه اینها دست گرمی بود.. برای اینکه امسال در غم شش ماهه بیشتر بمیرم... برای اینکه بفهمم من کجا و حضرت رباب کجا.. 

با فرزند ندیده، چنان انس پیدا می کند یک زن، که گویی غیر او نیست! 

و با فرزند دیده... شیطنت هایش.. خنده هایش...

می میرم از غمت...

اهل بیت احساسی ترین آدم های روی زمین بودند و محبت شان به اهلشان،بیش از همه ی نفرات کره ی زمین...

هرچه بیشتر به خدا برسی، قلبت رقیق تر، احساست لطیف تر...

وای حسین....

برهوت معلق!

بسم الله 

این چند ساعت برایم چند روز می گذرد. مدام به خودم توکلت علی الله را یادآوری می کنم...

این ها را نوشتم تا اگر آنچه باید میشد، شده بود، روزی نگاهشان کنم. لبخند بزنم.

اگر هم نه، باز هم لبخند بزنم به حجم اضطرابی که بر خودم تحمیل کردم و به ضررم تمام شد!

والسلام.

20 اردیبهشت 95

ایام مسلمیه