سردار دلها

هرلحظه دارم اخبار چک میکنم. فیلمای مردم رو میبینم که بغضم یکم خالی بشه. باز تا یه بار میرم تو خیابون و بنرهای حاج قاسم رو میبینم پر بغض میشم.....

چرا باورم نمیشه........

تغییر

خودمو که نگاه میکنم میبینم تو این ۴ سال زندگی مشترک خیلی تغییر کردم. خیلی پخته شدم. خیلی اروم تر حتی. از این تغییرات راضی ام. گاهی هم البته باعث میشه خودم رو نشناسم و بگم یعنی این همون زهراس؟!

بعضی اوقاتم به اینده فکرمیکنم که قطعا ۵سال دیگه، ۱۰ سال دیگه بازهم تغییر میکنم و پخته تر میشم. با خودم میگم وای! بیشتر ازین یعنی قراره پخته بشیم؟!

این تغییرها برای من که خیلی هزینه داشت.

هزینه ی مالی، عاطفی، حتی آبرویی، حتی جانی..

برای بقیه هم لابد همینطوره! نه؟